گزارش سایت سازمان تربیت بدنی
راز موفقیت تکواندو ایرانی

قهرمان تكواندو جهان شديم، آن هم در دوره اي كه نه ستاره اي به نام هادي ساعي را در اختيار داشتيم و نه بازيكنان زبده اي چون بهزاد خداداد، فيض اله نفجم، مرتضي رستمي، اميد غلامزاده و ... را در تركيب تيم مان داشتيم.
بر بام تكواندو جهان ايستاديم، آن هم در دوره اي كه كره جنوبي مدعي سنتي اين رشته ميزباني اش را بر عهده داشت و ابر و باد و مه و خورشيد و فلك دست به دست هم داده بودند تا آنها قهرماني دگرباره شان را مثل 19 دوره قبل تكرار كنند.
حالا ما قهرمانيم، آن هم بعد از 38 سال انتظار و 5 دوره نايب قهرماني طي 12 سال!
درست مثل جام جهاني 2000 فرانسه كه ايران به عنوان "اولين و تنها تيم غير كره اي" جام قهرماني را بالاي سر برد و همچون مسابقات قهرماني آسيا 2008 در چين كه ايران "اولين و تنها تيم غير كره اي" بود که جام قهرماني قاره را از آن خود كرد، حالا باز هم ما "اولين و تنها تيمي غير كره اي" هستيم كه در رقابت هاي قهرماني جهان بر بام تكواندو ايستاديم.
اما چرا در 15-10 سال اخير تكواندو ايران همواره "اولين و تنها تيم غير كره اي" بود كه توانست در رقابت هاي مختلف قهرماني اش را جشن بگيرد. به جرات بايد گفت اولين دليلش برنامه ريزي درست و اصولي است كه فدراسيون تكواندو در جذب، پرورش و شكوفايي استعدادهاي اين رشته دارد. بيش از 15 سال است علاوه بر مسابقات قهرماني كشور از رده نونهالان و خردسالان گرفته تا نوجوانان، جوانان و بزرگسالان فدراسيون تكواندو با جديت هر چه تمامتر برگزاري مسابقات ليگ را در دستور كارش قرار داد. به واقع از آن روزي كه سيد محمد پولادگر و فدراسيونش ليگ را جدي گرفته "راه موفقيت" را در مسابقات قاره اي و جهاني پيش پاي خود ديده است.
حاشيه امنيت نداشتن قهرمانان ديگر راز موفقيت تكواندو در عرصه هاي بين المللي است. روزي هادي ساعي مي گفت: من همان سه چهاردقيقه اي كه بالاي سكو هستم قهرمان جهانم، چون بلافاصله بعد از ان براي ما همه چيز از نو شروع مي شود.
در فدراسيون تكواندو چنين واقعيتي سالهاست " نمود عيني "دارد،يعني يك تكواندوكار زماني افتخار پوشيدن هوگوي تيم ملي را بدست مي آورد كه در اوج آمادگي و بهترين باشد.
راز ديگر موفقيت تكواندو را بايد در داشتن يك سرمربي سخت گير، بي حاشيه و عاشق دانست. رضا مهماندوست و دستيارانش مجيد افلاكي و بيژن مقانلو در سالهاي اخير نشان داده اند كه پا به پاي ملي پوشان تكواندو سختي هاي اردو را به جان مي خرند و بي جهت بازيكني را به بازيكن ديگر ارجح نمي دانند. براي انها ملاك ملي پوش شدن آمادگي جسمي و روحي، برتري تكنيكي و تاكتيكي، و صد البته نظم پذيري و رعايت اصول اخلاقي است.
و اما مهمترين راز موفقيت تكواندو را بايد در داشتن اقيانوس بيكران نوجوانان و جوانان مستعد و علاقمند به اين رشته دانست. امروز ديگر مثل گذشته تكواندو ايران به يكي و دو استان خاص مثل هرمزگان و تهران خلاصه نمي شود، بلكه در اكثر استانها و شهرها و حتي روستانهاي دور افتاده هم اين رشته طرفداران بي شماري دارد.
تكواندو ايران بواسطه همين استعدادها امروز به مرتبه اي رسيده است كه حتي با خداحافظي ستاره ها و اسطوره هايش هم احساس ضعف نكند.
پيشرفت و موفقيت تكواندو ايران امروز بر خلاف بسياري از كشورها به نبوغ و خلاقيت تك چهره ها بستگي ندارد بلكه هر يك از اعضاي تيم ملي ستاره اي هستند در خدمت تيم ملي! براي آنها بيش از آنكه موفقيت فردي مهم باشد، توفيق جمعي اهميت دارد و اين همان چيزي است كه تكواندو ايرن را به "اولين و تنها ترين تيم غير كره اي" تبديل كرده كه تاكنون توانسته 5 بار بر بام تكواندو جهان و آسيا بايستد.
تكواندو ايران پس از موفقيت شگرف در پيكارهاي جهاني 2011، حالا به المپيك لندن چشم دارد،بازيهايي كه در سه دوره گذشته اش صاحب 2 طلا و 2 برنز شده است.