بهنام اسبقی در سال 93 یکی از چهارطلایی تکواندو ایران از بازی‌های آسیایی اینچئون بود و با ارتقای رنکینگ خود در مسابقات کسب سهمیه المپیک توانست عملکرد موفق خود را ادامه بدهد. کسب طلای المپیک ریودوژانیرو بزرگترین آرزوی اسبقی است. او در گفتگوی تفصیلی با «نسیم» از عملکرد خود در سال 93 و آرزوی خود صحبت کرد در ذیل ملاحظه می‌کنید.

•سال 93 برای بهنام اسبقی چگونه بود؟

سال 93 به نظر خودم سال خوبی برای من بود. در این سال در مسابقات قهرمانی آسیا، بازی‌های آسیایی و مسابقات گرندپریکس جایگاه که مدنظر خودم بود را با لطف خدا کسب کردم. در بازی‌های آسیایی به مدال طلا دست پیدا کردم، رنکینگ المپیکی خود را از رتبه ششم به دوم ارتقا دادم و خدا را شکر جواب اعتمادی که فدراسیون و کادرفنی به من کرده بود را به خوبی بدهم.

•بهنام اسبقی تکواندو را از کجا شروع کرد؟
پدرم من تکواندوکار بود و در عضویت تیم ملی قرار داشت و من نیز ناخودآگاه از پنج سالگی به سمت تکواندو کشیده شدم. در محل پونک متولد شدم و همچنان نیز در همین محله ساکن هستیم. سال 76 برای اولین بار در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کردم و به مقام قهرمانی کشور رسیدم. از آن سال به بعد دیگر وارد لیگ شدم و به عضویت تیم نوجوانان نیز در آمدم اما به دلیل اینکه سال آخر تحصیلم بود، نتوانستم در مسابقات انتخابی شرکت کنم. پس از آن به خاطر دانشگاه و خدمت سربازی چند ساله‌ فاصله بین فعالیت حرفه‌ای من افتاد و من فقط تمرین می‌کردم و در هیچ مسابقه رسمی شرکت نکردم .از سال 89 مجددا به لیگ برتر تکواندو بازگشتم و توانستم در لیگ عملکرد خوبی داشته باشم و به اردوی تیم ملی دعوت شدم تا انتخابی مسابقات جهانی مکزیک که با بالا و پایین‌های زیاد به عضویت تیم ملی درآمدم و به مقام قهرمانی جهان در سال 2013 رسیدم.

•در عضویت شما در تیم اعزامی به مسابقات جهانی، علیرضا نصرآزادانی نقش پررنگی داشت. ابتدا قراربود او در وزن چهارم به مسابقات جهانی مکزیک اعزام شود که پیش از اعزام از به دلایلی اردو را ترک کرد.

در آن مقطع اصلا قرار نبود برای من مسابقات انتخابی برگزار کنند و قرار بود، مربیان تیم را انتخاب کنند اما علیرضا نصر حاضر نشد در وزن چهارم به مسابقات اعزام شود و لطف بزرگی در حق من کرد تا من در مسابقات جهانی مکزیک عرض اندام کنم و به مقام قهرمانی جهان برسم. یادم هست روز قبل از اعزام تیم ملی به مسابقات جهانی، علیرضا نصر به اتاق من آمد و گفت تو در مسابقات جهانی مدال طلا می‌گیری و این در حالی بود که هیچ کس به من اعتماد نداشت . بعد از مسابقات جهانی نیز با حضور مقانلو از روز اول در اردوی تیم ملی بودم. باید از مقانلو به خاطر زحماتی که در این مدت برای من کشید، تشکر کنم. تا قبل از حضور ایشان من بازیکن تک گارد بودم که این اصلا موضوع جالبی نبود. در این مدت هم از لحاظ فنی با حضور مقانلو ارتقا پیدا کردم و هم اعتماد به نفسم افزایش یافت.

•اشاره کردی که در مقطعی تکواندو را کنار گذاشته بودی؟ به غیر از این مساله چقدر حضور محمد باقری معتمد در دیر چهره شدن شما نقش داشت؟

حضور باقری معتمد در این مسئله نقشی نداشت، چرا که من در آن مقطع اصلا در سطحی قرار نداشتم که در اردوهای تیم ملی حضور داشته باشم. من چهار ، پنج سال به دلایل مشکلات شخصی دور از تکواندو بودم و این مساله شاید به این دلیل بود که فکر و اهدافم آنقدر بزرگ نبود که به دنیای قهرمانی فکر کنم. از سال 89 با توجه به توانایی که داشتم، تصمیم گرفتم تکلیفم را با خودم روشن کنم که بعدا حسرت نخورم. در آن مقطع به خودم گفتم باید تلاشم را بکنم که بعدها حسرت نخورم و فکر میکنم در کنار تلاش من، لطف خدا نیز شامل حال من شد که در حال حاضر در این جایگاه قرار گرفتم.

•کار کردن با بیژن مقانلو چطور است؟ گفته می‌شود او مربی بسیار سخت‌گیری است؟

من اینجور نمی‌گویم که او مربی سخت‌گیری است اما مربی بسیار منظمی است. من خودم به شخصه شاید اگر این نظم نبود آنقدر موفق نبودم و این نظمی که در برنامه‌های تمرینی ما وجود دارد به ما کمک می‌کند. مقانلو در مواقع تمرین طبق برنامه خودشان پیش می‌روند اما در خارج از تمرین با بچه‌ها راحت و نزدیک هستند و مثل یک خانواده در کنار هم هستیم. واقعا ما تمرینات سختی را در اردوها پشت سر می‌گذاریم. اردوهای ما واقعا خسته کننده است و ما صبح تا شب در مجموعه خانه تکواندو فقط سالن تمرینات را می‌بینیم و خیلی هم بیرون نمی‌رویم. اما با حضور مقانلو بعد از ساعت تمرین ما احساس راحتی می‌کنیم و هر وقت مشکلی برای ما در هر زمینه‌ای باشد با ما همکاری لازم را می‌کند تا ما بتوانیم شرایط اردو را تحمل کنیم. ما در زمان اردوهای تیم ملی شبانه‌روزی و مستمر در اردوها هستیم و فقط بچه‌های تهرانی تیم ملی اواخر هفته می‌توانند پیش خانواده‌هایشان بروند.

•بزرگترین آرزوی بهنام اسبقی؟

طلای المپیک بزرگترین آرزوی ورزشی من است. تقریبا تمام مدال‌های مهم تکواندو از جمله طلای جهان، آسیا و بازی‌های آسیایی را کسب کردم و فکر می‌کنم طلای المپیک باقی مانده است که اگر لایق آن باشم آن را هم کسب می‌کنم.

•فکر می‌کنم طلای بازی‌های آسیایی تو برای ورزش کشور از طلای مسابقات جهانی که کسب کردی مهم‌تر بود؟

چون بازی‌های آسیایی به شکل کاروانی است بلاطبع مدال آن برای ورزش کشورمان مهم‌تر است. اگر رشته‌ای در مسابقات مربوط به رشته خودش عملکرد موفقی نداشته باشد، تقصیرات گردن آن فدراسیون، ورزشکار و مربی می‌افتد اما چون در بازی‌های آسیایی کشورها به صورت کاروانی کشورها شرکت می‌کنند، اگر نتیجه کسب نشود ورزش آن کشور زیر سوال است و برای همین مدال آن ویژه‌تر است و در کنار آن توجهات نیز به ورزشکاران بیشتر است به شرطی که اگر تعهدی در مسابقات داده می‌شود بعد از مسابقات نیز به آن توجه شود. در دوره گذشته شما نگاه کنید مربیان در بحث جوایز توجه بیشتری به آنها شد اما در این دوره آنچنان به مربیان توجه نشد.

•تا حالا شده از ورزش حرفه‌ای و حضور مداوم در اردوها و کم توجهی‌ها خسته شده باشی؟

از حضور مداوم که در اردوها خسته می‌شوم اما تا به حال اینگونه نبوده که بخواهم دیگر ورزش حرفه‌ای نکنم. بچه‌هایی که به عضویت تیم ملی در می‌آیند با عشق و علاقه کار می‌کنند و می‌دانند از تعداد زیادی که تکواندو کار می‌کنند تنها 8 نفر به عضویت تیم ملی در می‌آیند و از این 8 نفر نیز تعدادی از آنها مدال می‌گیرند. هیچ وقت هم در مدتی که در عضویت تیم ملی بودم از حضور در ورزش قهرمانی خسته نشدم و یکی دیگر از دلایلی که باعث می‌شود بیشتر علاقمند به حرکت رو به جلو باشم، این است که پدر من سال‌ها در تیم ملی تکواندو بود اما به دلیل اینکه کشورمان در شرایط جنگ بودیم متاسفانه هیچ وقت نتوانسته بود حقش را از تکواندو بگیرد و من همیشه به دنبال این بودم زحمات پدرم را جبران کنم .هیچ چیزی بیشتری از کسب مدال توسط من او را خوشحال نمی‌کند. انگیزه مالی خوب است چرا که ما بعد از دوران قهرمانی دیگر درآمدی نداریم و باید از صفر دوباره زندگی را شروع کنم اما عزت و افتخار چیزی است که با پول خریدنی نیست و من به دنبال آن هستم.

•این روزها شاهد پیشنهادات کشورهای دیگر به تکواندوکاران کشورمان برای تغییر تابعیت هستیم، شما نیز از این پیشنهادات داشتید و اصلا در ذهنت به همچین موضوعی فکر کردی ؟

به شخصه هیچگاه به این مسائل فکر نمی کنم، شاید به ذهنم آمده باشد که دیگر کشورها مقدار قابل توجهی پول پیشنهاد می‌دهند اما طبع من اینگونه است که نمی‌توانم برای کشور دیگری به میدان بروم که هیچ نقشی در رشد و اعتلای من نداشته است. هیچ وقت در این مواقع فقط به خودم فکر نکردم و اینگونه نگاه کردم که اگر من بهنام اسبقی شدم مربیان ، فدراسیون تکواندو و خانواده‌ام نقش بسیار پررنگی در رشد من داشتند. شاید اگر من برای کشور دیگر بازی کنم شخصا شرایط بهتری داشته باشم اما چگونه نقش کشورم را که حق بزرگی در اعتلای من داشته را فراموش کنم. روز فینال بازی‌های آسیایی یادم است حدود 35، 40 نفر از اعضا کاروان ورزشی کشورمان برای تماشای مسابقه من آمده بودند و من آن روز فقط تلاشم این بود علاوه بر خودم، دیگر اعضا کاروان و کسانی که به سالن مسابقه آماده بودند را خوشحال کنم. این پیشنهادات نیز تا به حال رسما به من نشده است اما شاید برای دیگر ورزشکاران تکواندو اتفاق افتاده باشد به خصوص برای ورزشکاران جوانی که در تیم ملی حضور نداشته باشند و زود دلسرد بشوند. باید مسئولان ورزش توجه و رسیدگی بیشتری به این ورزشکاران داشته باشند. این ورزشکاران در لیگ که شرایط مالی مناسبی ندارند و در تیم ملی نیز حضور ندارند و قطعا نگرانی برای زندگی خود دارند.

•در پایان مصاحبه تعدادی اسم و کلمه به شما میگم و می‌خواهم نظر شما در خصوص آنها را بدانم.

محمد باقری معتمد: اولین دوست ورزشی من
جهانی مکزیک: خاطره انگیز
طلای المپیک: بزرگترین آرزوی خودم و خانواده‌ام
بیژن مقانلو: مقتدر و امیدوار
علیرضا نصرآزادانی: با اخلاق
محمد پولادگر: مدیر متفکر و کسی که در شرایط بحرانی بهترین تصمیم‌ها را می‌گیرد
استقلال یا پرسپولیس: 6
خانواده: همه چیز من
بزرگترین آرزو: در کنار طلای المپیک، سلامتی برای مردم ایران و خانواده‌ام
مرتضی کریمی: بامزه . استاد کریمی در اولین طلای من نقش پررنگی داشتند و با اینکه دیر به من اعتماد کردند اما برای من زحمت زیادی کشیدند
پاداش: شیرین
خداحافظی از ورزش قهرمانی: خیلی سخت اما برای همه قهرمانان یک روز اتفاق می‌افتد