به گزارش روابط عمومي فدراسيون تكواندو و به نقل از سايت "ورزش سه"، در المپیک ریو، او دختر تاریخ ساز ورزش ایران شد، مدالی که تاکنون برای ورزش بانوان ایران به دست نیامده بود، هرچند او با طلای مسابقات قهرمانی جهان در رده سنی نوجوانان و برنز مسابقات قهرمانی جهان و طلای مسابقات گرندپری، چهار بار نام خودش را در ورزش بانوان ایران جاودانه کرده بود. اما این مدال طعم دیگری برای ورزش ایران داشت. کیمیا علیزاده حالا می خواهد با مدال طلای المپیک، مدال طلای جهان و مدال طلای بازیهای آسیایی سه بار دیگر هم تاریخ سازی کند. کیمیای 18 ساله در حالی بر سکوی سوم المپیک ایستاد و مدال برنز وزن 57- کیلوگرم تکواندو را از آن خود کرد که به قول خودش باید درد پارگی کف پا، مچ پا، آسیب شدید زانو و حتی شکستگی دست را تحمل می کرد و حالا به همه این ها کاهش 10 کیلویی وزن را هم اضافه کنید! دختر شایسته و نجیبی که اینک نماد سخت کوشی و موفقیت در ورزش بانوان است، از مسیر پر پیچ و خم سکوی المپیک می گوید و اینکه «ترس» سکوی قهرمانی المپیک را از او گرفت. او در گفت‌وگویی تفصیلی از این روزهای خود و برنامه‌های آینده اش می گوید:


* روزهای دختر معروف ایران چطور می گذرد؟

خیلی سخت. برنامه‌هایم بسیار فشرده است. واقعا شرایط سختی است. بعد از المپیک حتی یک استراحت کوتاه مدت هم نداشتم. بعد از اینکه آخر مهرماه، مچ پایم را جراحی کردم، یک ماهی را در خانه درس خواندم تا برای امتحانات دی ماه سال سوم دبیرستان آماده شوم. حالا هم امتحان می‌دهم و هم هرروز فیزیوتراپی انجام می دهم تا بتوانم هرچه زودتر به شرایط ایده آل برسم و در مسابقات انتخابی تیم‌ملی شرکت کنم. اگر برای مسابقات جهانی 2017 انتخاب شوم، تمام تلاشم را می‌کنم تا بازهم برای کشورم افتخارآفرین باشم. باید بگویم این روزها وقت سرخاراندن هم ندارم.


* کیمیا علیزاده چرا انقدر آسیب می بیند، این موضوع به خاطر ورزش تکواندو است یا نه از ضعف جسمانی است؟

به هرحال ورزش رزمی برخوردی است. ضمن اینکه اردوهای طولانی مدت و تمرینات سخت و پرفشار و یا حتی یک سهل انگاری در شیاپ چانگ باعث آسیب می شود.


* چرا این شرایط را تحمل کردی یعنی همه ورزشکاران آسیب را قبول می کنند؟ فقط برای گرفتن مدال المپیک؟

بینید تکواندوکاران کشورهای دیگر مثل ما نیستند. آنها زمین زیاد دیده اند و به اندازه ما فشار تحمل نمی کنند. اگر هم یک مسابقه را از دست بدهند برایشان اهمیتی ندارد. اما هر مسابقه برای ما باارزش است و نمی شود از آن به راحتی گذشت. من خودم به شخصه غیرتم اجازه نمی داد تا آسیب هایم بخواهد میدانی مثل بازی های المپیک را از من بگیرد. می دانستم در ریو می توانم خالق یک شگفتی باشم و پنجمین مدال تاریخی ام را ثبت کنم. نمی توانستم قبول کنم کاری که از عهده اش برمی آیم، به راحتی از دستم برود. می ترسیدم این تسلیم شدن، بعدها باعث پشیمانی ام شود و من این را نمی خواستم.


* برنامه تو برای المپیک چه بود؟ این همه آسیب و هدفی به نام مدال المپیک. مدالی که خیلی از ورزشکاران بانوی ایرانی با درصد آمادگی بیشتر از تو، بدون آسیب و بدون کاهش وزن 10 کیلویی نتوانسته بودند، به آن برسند.

از اردیبهشت ماه 95 و بعد از مسابقات کسب سهمیه المپیک ریو که در آنجا با مدال طلا سهمیه گرفتم، اردوهای ما شروع شد اما کادرفنی تیم ملی تغییر کرد و مربی پایه من یعنی مهرو کمرانی که از هفت سالگی با من کار کرده بود، برای بازی های المپیک به عنوان سرمربی انتخاب شد. واقعا شرایط سختی داشتیم، چراکه به خاطر مصدومیت های کهنه ای که از اردوهای قبل داشتم، در بحث بدنسازی از انجام راحت ترین تمرینات هم عاجز بودم. تمرینات فنی هم که جای خود دارد و اصلا نمی توانستم تمرین کنم اما استادم، مهرو کمرانی نحوه تمرینات را براساس نوع آسیب های من برنامه ریزی کرد تا بتوانم با آمادگی بسیار خوبی به بازی های المپیک برسم.


* تو خودت معتقد هستی در بازی های المپیک ریو بهترین شرایط بدنی ات را تجربه کردی، پس چه چیزی مدال طلا را از تو گرفت؟ آسیب دیدگی؟!

من به همراه مربی ام روزهای عجیبی را برای ریو تجربه کردیم. روزهایی که حریفان من برای رسیدن به شرایط قهرمانی تمرین می‌کردند و ما تازه در تلاش بودیم تا به یک شرایط عادی برسیم. من اگر امروز قاطع به شما می گویم که بدن من آماده و سرحال بود چون در آن لحظه فقط اطرافیان می‌دانستند چه آسیب هایی دارم و با عضله پاره کف پا ضربه زدن، چه معنایی دارد. در بازیهای المپیک ریو به رغم آسیب هایی کهنه ای که داشتم اما بدنم سبک و آماده بود و این تجربه شگفت انگیزی برایم بود. من که همیشه با اسپاسم در مسابقاتم شرکت می کردم و سعی می کردم فقط از ذهنم، نیروی جوانی ام و آموخته هایی که از قبل داشتم کمک بگیرم. اما حالا در میدان المپیک دقایقی را تجربه می کردم که بدن من در راحت ترین شرایطش قرار دارد و سرحال است. اما بگذارید پاسخ سخت شما را بدهم. "ترس". ترس طلای المپیک را از من گرفت. من می ترسیدم، ترس از اینکه اگر مدال نگیرم چه بر سر آینده ورزشی من می‌آورند؟ من هر وقت به نتیجه فکر کردم باخته‌ام و هر وقت خواسته‌ام از بازی‌ام لذت ببرم، برده‌ام. من وقتی دوباره به جدول شانس مجدد بازگشتم و دو بازی برای مدال برنز داشتم واقعا انگیزه ای نداشتم، هر چند این مدال یک مدال تاریخی بود. اما بالاخره با صحبت های استادم تصمیم گرفتم فقط از مبارزاتم لذت ببرم و نتیجه آن شد که دیدید. دو پیروزی و کسب مدال برنز المپیک.

* کیمیا علیزاده هر زمان که پیش از مسابقه قول مدال داده، به آن عمل کرده است، حالا چطور؟ باز هم قول می دهی؟ با این همه انتظاری که امروز یک جامعه 80 میلیونی از تو دارد.

وقتی شرایط خوب باشد، قول می دهم. باور کنید برای المپیک هم می توانستم به مدال طلا برسم.


* یعنی این فشارها و انتظارات روی تو تاثیر نمی گذارد؟ تو این روزها به قدری شناخته شده هستی که همه از تو نتیجه می خواهند. کیمیا علیزاده قرار است نتیجه گرا شود؟

واقعیت این است که من این شرایط را دوست ندارم و انتخاب من نیست. من می خواهم از مبارزه‌ام در زمین لذت ببرم. همیشه با خودم می‌گویم کاش روزی برسد که ما فقط از بازیکنانمان برد نخواهیم. یک روز بازیکن روزش است و یک روز نیست! بخواهم صادقانه بگویم، نمی دانم این برروی من تاثیر می گذارد یا نه. بعضی روزها با خودم فکر می کنم، مگر سه پسر تکواندوکار ایران در المپیک بهترین نبودند و در مجموع بیش از 50-60 مدال برای ایران نگرفتند؟ مگر هر روز به آن ها نمی‌گفتیم شما قهرمان هستید، پس چه شد؟ چرا پس امروز این همه مردم ایران به آن ها انتقاد می کنند و بعد به خودم می گویم پس به حرف ها کاری نداشته باش و کار خودت را انجام بده.


* شهرت تو در زندگی شخصی ات هم تاثیر گذاشته است، این سخت نیست؟

چرا همینطور است. من همیشه با مترو رفت و آمد می کردم و الان کلافه هستم که نمی توانم دیگر زندگی قبلی ام را داشته باشم. باور کنید هیچ وقت دوست نداشتم شناخته بشوم.


* تو تنها تکواندوکار جهان هستی که در اینستاگرام این تعداد طرفدار (فالوور) داری، نظرات مردم را می خوانی؟

اوایل می خواندم اما بعد شرایط تغییر کرد و واقعا نمی رسم. اما از همین جا از تمامی مردم عزیز ایران که به من لطف داشتند تشکر می کنم.


* قهرمان الهام بخش کیمیای علیزاده چه کسی است؟

مهرو کمرانی. به جرات می توانم بگویم احیا کننده من در بازی های المپیک ریو استادم بود. من دوست نداشتم حتی به جدول شانس مجدد برگردم. من طلا می خواستم و آن را نداشتم. پس مدال برنز هم نمی‌خواستم. خیلی ها آمدند و با من صحبت کردند اما تنها کسی که باعث شد دوباره سرپا شوم و برای مدال برنز بازی های المپیک بجنگم مهرو کمرانی بود.


* و حالا برنامه تو برای ادامه راه؟

بعد از درمان آسیب هایم باید تمرینات را آغاز کنم اما همانند یک تازه کار... من هنوز می توانم 3 مدال طلای تاریخ ساز دیگر بگیرم. تکواندو، طلای جهان و طلای بازی های آسیایی را در گروه بانوان ندارد و طلای المپیک هم در ورزش بانوان ایران هنوز به دست نیامده است. تلاش می کنم تا به این سه مهم دست پیدا کنم اما شرایطم سخت است چون باید در وزن 67- کیلوگرم مسابقه بدهم یعنی 10 کیلوگرم از وزن تخصصی ام بالاتر.