روزنامه ايران ورزشي - 20 تيرماه 1395

دقیقا در چنین روزی اما در سال 77 متولد شد. خیلی هم سریع تبدیل شد به یکی از بزرگترین افتخارات تاریخ ورزش ایران. همین که توانسته اولین مدال جهانی دختران تکواندو را دور گردنش بیندازد، یعنی باید بابت متولد شدن او خوشحال بود.

«کیمیا علیزاده» هنوز جوان است. وارد 19 سالگی شده و جالب اینکه زیاد به فکر اینکه شمع‌های تولدش را فوت کند نیست. فکر و ذهنش را متوجه اتفاقی کرده که باید تا یک ماه دیگر رقم بخورد. یعنی رقابت‌های المپیک ریو.

اگر بخواهیم کیمیا را پیدا کنیم، حتی در روز تولدش باید به محل تمرینش برویم. دختری جوان، با قدی کشیده و اراده‌ای مصمم. انگار می‌خواهد آنقدر جدی تمرین کند که سال بعد در چنین روزی با یک مدال المپیکی کنار کیک تولدش بنشیند و عکس بگیرد.

همین که در سن 18 سالگی به این حد از فهم موقعیت ورزشی و اجتماعی رسیده قابل تقدیر است. حرف‌هایش را اینطوری شروع می‌کند: «خیلی دوست دارم در این سال به بزرگترین هدفم زندگی‌ام برسم.»

این شاید آرزوی مهم کیمیا باشد در روز تولدش و وقتی می‌خواهد شمع‌ها را خاموش کند. او اگر بتواند در المپیک تابستانی ریو مدال طلا بگیرد، اتفاقی بزرگ را به نام خودش سند می‌زند. برای همین می‌گوید: «واقعا یکی از هدف‌های مهم زندگی‌ام این است که در المپیک مدال بگیرم. فکر می‌کنم مدال گرفتن من می‌تواند تحول بزرگی در ورزش بانوان ایران به وجود بیاورد. به همین خاطر در روز تولدم آرزویم گرفتن مدال المپیک است.»

کیمیای تکواندو ایران این روزها سخت تمرین می‌کند. کنار مربیانی که برایش مانند خانواده شده‌اند. شاید گاهی از خانواده هم به او نزدیک‌تر باشند. در مورد روزهایی که به او گذشته می‌گوید: «سعی کردم بزرگ شوم و بزرگ فکر کنم. من برای خودم بزرگترین اهداف را انتخاب کردم. وقتی بزرگ باشید، هدف‌های بزرگ داشتن فقط در ذهن نیست. من خیلی تلاش می‌کنم تا به هدف‌هایم برسم. الان روزهای سختی دارم چون خیلی تمرین می‌کنم اما دوست دارم در آینده وقتی به این روزها نگاه می‌کنم از تلاشی که کردم راضی باشم.»

کیمیا علیزاده خوش اقبال هم هست. پدرش را همیشه می‌تواند کنارش به‌عنوان حامی ببیند. مربیانش دلسوزانه با او زندگی کرده‌اند و فدراسیون سعی کرده هرچه در توان دارد برای او هزینه کند. خودش از این روزها راضی است. با یک اعتماد به نفس قابل توجه و فوق‌العاده حرف می‌زند. نمی‌توانید در حرف‌هایش ترس یا استرس و نگرانی ببینید. در روز تولدش می‌گوید: «هر چقدر بیشتر به المپیک نزدیک می‌شویم بیشتر خودم را به مدال و سکوی المپیک نزدیک می‌بینم. من توقع زیادی از خودم دارم، چون خیلی زحمت کشیدم و تمرین کردم.»

او روزهایش را راحت از دست نداده که حالا سکوی افتخارات را راحت از دست بدهد. به المپیک یک نگاه ویژه دارد. می‌خواهد همانطور که اولین مدال جهانی زنان ایرانی را در تکواندو گرفت، اولین مدال تاریخ ورزش بانوان در المپیک را هم به نام خودش بزند. کیمیا می‌گوید: «من هر روز تمرین دارم اما در کنار تمرین کردن، روزشماری می‌کنم. واقعا برای المپیک دارم لحظه شماری می‌کنم.»در این شرایط که خود را برای نبرد در بزرگترین رویداد ورزشی دنیا آماده می‌کند جدول قرعه کشی رقبایش در بازی‌های المپیک نیز مشخص شده است. جدولی که از آن به‌عنوان قرعه سخت نام می‌برند اما کیمیا خیلی ذهنش را درگیر نام و القاب رقبایش نمی‌کند. دراین باره هم حرفی نمی‌زند. کیمیا به خوبی می‌داند هر حریفی در المپیک می‌تواند خطر ساز باشد و او آماده رویارویی با هر حریف خطرناکی است. این نوع نگاه و خصوصیت‌های اخلاقی کیمیا، خستگی ناپذیری‌اش و عطشی که برای خلق بهترین نتایج دارد باعث شده تا دراین دوره از بازی‌های المپیک بر خلاف دوره‌های قبل به ورزش بانوان و افتخاراتی که می‌تواند به نام آنها ثبت شود هم دل ببندیم. با این اوصاف نباید تولد «کیمیا علیزاده» را فقط به او یا خانواده‌اش تبریک گفت. می‌توانیم تولد این دختر موفق ایرانی را به تمام ورزش ایران تبریک بگوییم.